1. Имомнинг ва ёлғиз намозхоннинг ҳар ракъатда Фотиҳани сурасини бир дафъа ўқиши – вожибдир.
2. Фотиҳадан кейин бир сура ёки камида уч қисқа оят ўқиш.
3. Фарз намозларининг илк икки ракъатида ва бошқа бутун намозларнинг ҳар ракъатида Фотиҳадан кейин бир Замми сура ўқиш вожиб.
1. Таҳрима такбири ва Қунут такбирида эркаклар қўлларини қулоққа, аёллар эса кўкракка кўтариши суннатдир.
2. Такбирда кафтни қиблага қаратиб туриш.
3. Такбирдан кейин қўл боғлаш.
1. Қиёмда, сажда ўрнига қараб туриш.
2. Рукуъда оёқ учларига қараб туриш.
3. Саждада бурун қўйилган жойга қараб туриш.
Мусулмоннинг узрини рад этиш макруҳдир. Ҳадиси шарифда “Мусулмон биродарининг узрини қабул қилмаслик гуноҳ бўлади” дейилади. Узрни қабул қилиш ва қусурларини кечириш Аллоҳу таолонинг сифатларидандир. Бундай бўлмаган кимсага Аллоҳу таоло азоб беради. Узр сўраш уч хил бўлади: Нега қилдим? Ёки шунинг учун қилдим. Кошки қилмасайдим дейиш ёки қилдим, бошқа қилмайман дейиш бўлади. Ёхуд қилганим йўқ дея инкор қилишдир. Қилдим, бошқа қилмайман дейиш тавба бўлади. Мўмин афв этиши учун узр қилишини кутади. Мунофиқ айбларнинг ошкор бўлишини истайди. Ҳадиси шарифда “Иффат соҳиби бўлингиз. Ифлос ишлар қилманг. Аёлларингизни ҳам тоза хулқли қилингиз”, “Иффат соҳиби бўлсангиз, аёлларингиз ҳам бокира, иффатли бўлади. Онангизга, отангизга эҳсон қилсангиз, болаларингиз ҳам сизга эҳсон қилади. Диндош биродарининг узрини қабул қилмаган кавсар ҳовузидан ичмайди” дейилади. Ушбу ҳадиси шариф диндош биродарининг ёмонлик қилганини ва узрининг ёлғонлигини билмайдиган одамлар учундир. Чунки бунинг узрини рад этиш мусулмонга суи-зан қилиш бўлади. Ёлғон гапирганини била туриб узрини қабул қилиш авфбўлади Кечириш вожиб эмас, мустаҳабдир.
Суи-зан ёмон шубҳада бўлиш деганидир. Гуноҳининг афв этилмаслигидан шубҳа қилиш – Аллоҳу таолога суи-зан бўлади. Мўминларни ҳаром иш қилувчи, яъни фосиқ деб гумон қилиниши суи-зан бўлади. Суи-зан, яъни шубҳа ҳаромдир. Қилаётгани ҳаром эканини билгач, ундан нафратланиш суи-зан бўлмайди. Буғди-филлаҳ бўлади, савоб бўлади. Диндош биродарининг айбини кўриш билан унга ҳусни-зан қилиш лозим, уни тузатишга ҳаракат қилиш керак. Уни ислоҳ қилиш лозим. Қалбга келган хотира, фикр суи-зан бўлмайди. Зан этмоқ – гумон қилиш, яъни қалбнинг у томонга оғиши суи-зан бўлади.
Хиёнат қилиш ҳам ғазабга сабаб бўлади. Хиёнат ҳам ҳаромдир. Мунофиқлик аломатидир. Хиёнатнинг зидди омонатдир, амин бўлишдир. Хиёнат бировга ўзининг амин эканини билдиргандан сўнг ишончни бузадиган иш қилиш демакдир. Мўмин ҳар кимнинг молини, жонини ҳимоя қиладиган одамдир. Омонат ва хиёнат молда бўлгани сингари сўзда ҳам бўлади. Ҳадиси шарифда “Машварат қилинган кимса аминдир” дейилади. Яъни унинг ростини гапиришига ва сўралганни бошқалардан яширишига омонат бўлинади, ишонилади. Унинг тўғри гапириши вожибдир. Инсон молини ҳимоя қилган кимсага ишониб топширгани сингари, тўғри гапиришига амин бўлган одам билан маслаҳатлашади, насиҳат сўралади. Оли Имрон сурасида юз эллик тўққизинчи оятида маолан “Қиладиган ишингни маслаҳатлашиб ол” дейилади. Кенгашиш, маслаҳат сўраш одамни пушаймон бўлишдан муҳофаза қилувчи қаъла мисолидир. Кенгашиладиган кимса одамларнинг аҳволини, замон ва мамлакатнинг шарт-шароитларини билиши лозим.
